Liam część 1.

- Słucham.- powiedziałam odbierając dzwoniący telefon, podczas gdy szybkimi krokami zmierzałam do pracy w hotelu. 
- Cześć, miałabyś czas się ze mną dzisiaj spotkać? -

usłyszałam męski głos, w którym rozpoznałam Liama, mojego znajomego. W sumie jest najlepszym przyjacielem mojego brata, który nie raz mi powtarzał, że chętnie by mnie wymienił na Liama. 
- Coś się stało? - zadziwiłam się, bo ja i Payne nie mieliśmy nigdy aż takich relacji, aby spotykać się z własnej woli. 
- Nie będę owijał w bawełnę, potrzebuję twojej pomocy. To jak ? - wystraszyłam się, bo jeżeli o pomoc chodzi to zawsze sięgał po nią u swojego przyjaciela, a nie jego siostry. 
- Jasne. O 19 u mnie. Pamiętasz adres ? - zapytałam wchodząc do wielkiego budynku, gdzie byłam recepcjonistką. 
- Tak. Do zobaczenia. - pożegnał się i po sekundzie usłyszałam przerwaną rozmowę. Schowałam telefon do torebki i witając się ze znajomymi w pracy poszłam się przebrać w uniform. Od razu zajęłam miejsce za ogromnym blatem i zajęłam się obowiązkami. Mimo uśmiechu, który czasami jest w pełni wymuszany po głowie chodziło mi dzisiejsze spotkanie z chłopakiem. Nie mamy idealnych, a przede wszystkim częstych kontaktów, jedynie kilka razy w roku, gdy jedziemy do domów na specjalne okazję. Nasze rodziny mieszkają po sąsiedzku, w tak zwanym bliźniaku i bardzo się lubią. W dzieciństwie ja i Liam byliśmy znani jako z naszej nienawiści do siebie na wzajem, ale teraz gdy wydorośleliśmy nie uważam już go za głupiego dzieciaka. Ja stałam się skromną recepcjonistką, a Liam to podrywacz wszystkich kobiet, którym wykonuje na zlecenie sesje. Nie raz widziałam w gazecie jego dzieło i przyznam, że ma dryg do fotografii. Dzieli nas wszystko, oprócz jednego. Dwa lata temu wyjechałam z rodzinnego Londynu, aby spełniać się w Nowym Yorku, gdy pewnego razu z central parku spotkałam Liama, który jak okazało się mieszka kilka ulic dalej niż ja. Nie uciekłam przecież przez niego z Brytanii, więc nie wzruszyło mnie to, a nawet pomyślałam, że to całkiem fajnie mieć osobę z dziecięcego otoczenia niedaleko. W tym roku jego jak i mój dziadek obchodzą 75 urodziny, przez co jestem już w posiadaniu biletu samolotowego do domu, aby świętować razem z rodziną. Liam pewnie też się wybiera, a jego pilna sprawa i nagła potrzeba pomocy jest związana z wyjazdem. Cały dzień chodziłam jak struta, ani chwili spokoju w pracy, jeszcze te korki. Zanim wróciłam do domu zaopatrzyłam się w hotelowej restauracji w kolację dla dwóch osób. Mieć takich przyjaciół w kuchni to niesamowita rzecz, ale nie obyło się bez dogryzania na temat dwóch porcji. W domu wszystko wypakowałam na moją ukochaną zastawę, którą dostałam od mamy, na pierwszą jej wizytę w moim własnym mieszkaniu. Zapiekanka czekała, a ja między czasie pobiegłam przebrać się z uniformu w coś wygodniejszego. Postawiłam na bordowe spodnie i ciemno zieloną koszulę. Kilka drobiazgów w salonie szybko sprzątnęłam i czekałam na mojego gościa. Mając zamiar usiąść na sofie usłyszałam dzwonek domofonu, po czym odruchowo otworzyłam drzwi nie podnosząc słuchawki. Po chwili w mieszkaniu rozległo się pukanie, więc otworzyłam drzwi. 
- Cześć. - uśmiechnęłam się na powitanie. - Zapraszam. - powiedziałam otwierając szerzej drzwi. 
- Witaj. - niepewnie wchodząc do środka pocałował mój policzek. 
- Daj. - powiedziałam widząc jak zdjął kurtkę. Powiesiłam ja w szafie na korytarzu, następnie kierując mojego gościa do niewielkiego salonu, gdzie na stole czekała kolacja. 
- Pamiętam, jak zawsze jadałeś z nami w domu zapiekanki rybne. - wróciłam do dzieciństwa przez co oboje się uśmiechnęliśmy. - Rozgość się, a ja przyniosę coś do picia. Kawa? Herbata? Może wino? - zapytałam stojąc w drzwiach opierając dłoń na futrynie. 
- Herbata, prowadzę. - odpowiedział siadając przy stole. Między czasie wypytałam go o wyjazd i miałam rację, jedzie. 
- Nie chcę być niegrzeczna, ale zdziwiło mnie, że chcesz się spotkać. - stwierdziłam zaczynając jeść. 
- Mam nadzieję, że nie popsułem planów. Dzisiaj sobota, więc pewnie masz lepsze zajęcia. - powiedział wystraszony kosztując ryby. 
- Nie psujesz. Nie miałam planów. Bardziej się wystraszyłam, że coś się stało. - rzekłam.
- Ti, ja przepraszam, ale powiedziałem swoim rodzicom, że jesteśmy parą. - wypalił nagle, przez co ja o mało nie zadławiłam się kawałkiem brokułów.
- Słucham ? - zapytałam donośnie. 
- Co gorsza. - zatrzymał się. 
- Nie wiem czy może być coś gorszego. - stwierdziłam.
- Narzeczeni. - powiedział. 
- Jednak może. - nie wytrzymałam i rzuciłam na talerz widelcem. - Jesteś nienormalny. - stwierdziłam.
- Przepraszam. - powiedział.
- Masz to odwołać. - wskazałam na niego placem, podnosząc brew. 
- Jestem egoistą, wiem, ale spanikowałem. - wypowiedział szybko. 
- Co ? Kiedy ? - zdziwiłam się.
- Dzisiaj rano. Dzwoniła do mnie mama. - powiedział zasmucony. 
- Liam, co jest ? - zapytałam, gdy widziałam jak łzy nabierają się w kąciki jego oczu. 
- Mój ojciec ma raka. - powiedział, a mój świat jakby stanął. Wstałam od stołu i podeszłam do okna nie mogąc w to uwierzyć. 
- To i tak nie usprawiedliwia cię. - stwierdziłam. 
- TI on był taki szczęśliwy, ze to Ty będziesz moją żoną. - powiedział podchodząc do mnie. 
- Ja nie umiem, przykro mi. - zdenerwowana tą sytuacją usiadłam na sofie podciągając nogi pod tyłek a łokieć opierając na podłokietniku. 
- Pójdę już. Dziękuję za kolację. Odwołam wszystko. Do zobaczenia na lotnisku. - powiedział i wyszedł z mieszkania. Siedziałam tak jeszcze kilka minut, a w głowie miałam pustkę. Chciałabym mu pomóc, a jeszcze bardziej uszczęśliwić jego ojca, którego znam i wręcz uwielbiam, ale nie umiem tak postąpić. Sprzątając stół zaczęłam rozpatrywać czy może jednak powinnam się zgodzić. W końcu to tylko tydzień udawania narzeczonej Liama, a wszyscy będą zadowoleni. Następne trzy dni kręciły się wokoło tej nietypowej sprawy, aż wreszcie będąc na lotnisku spotkałam Liama, który czekał już na odprawie czytając jakieś ulotki. 
- Cześć. - powiedziałam podchodząc do niego. 
- Dzień dobry TI. - uśmiechnął się. 
- Liam, czy odwołałeś już to ? - zapytałam siadając obok niego. 
- Ja..- powiedział odkładając kartki na stolik. - Chciałem to wyjaśnić na miejscu. - wytłumaczył. 
- To dobrze, bo zgadzam się. - powiedziałam z uśmiechem. 
- Serio ? - zapytał z niedowierzaniem. 
- Jasne. Nic mi nie szkodzi poudawać przez tydzień, a twój ojciec będzie szczęśliwy. - stwierdziłam. 
- Dziękuję i przepraszam jeszcze raz, ale za wszystko. - powiedział przytulając mnie. 
- Słyszysz? - zapytał, gdy w głośniczkach zapowiedzieli nasz lot. 
- Chodź idziemy. - powiedział łapiąc swoje podręczne rzeczy i moją torbę. 
W samolocie postanowiliśmy poznać się, aby nie zaliczyć wpadki przez rodziną.

Dowiedziałam się o nim wielu dotąd nie znanych mi faktów, których słuchałam z ciekawością. W rozmowie nie zabrakło humoru, przez co nas nie raz upominali, ale i tak bawiłam się dobrze. Na miejscu, gdy wysiedliśmy z samolotu i zabraliśmy walizki spotkała nas ogromna niespodzianka, przyszykowana przez nasze rodziny. Obie przywitały nas hucznie i gorąco, po czym wszyscy pojechaliśmy do domu, aby w domu Liama świętować nasze zaręczyny. Kilka osób zauważyło brak pierścionka na mojej dłoni, ale zawsze odpowiadałam, że to nie najważniejsze, ale nasza miłość tak. Linda, żona mojego starszego brata, Daniela i on sam dopytywali się mnie czy w Nowym Jorku nie zbliżyliśmy się do siebie, a teraz to wszystko z powodu dziecka, jednak zaprzeczałam wszystkiemu, a w głębi śmiejąc się z tego. Po kilku godzinach nieco stresującego spotkania, nasi rodzice zawieźli nas do małego mieszkania nad restauracją rodziców Liama. 

Hej wszystkim. Chciałabym wiedzieć gdzie jest sens w 730 komentarzy przy więcej niż 20 000 wejść ? 

Kochani, ja wiem, że nie zawsze się chce, nie ma się czasu, no ale wszyscy ?? To bez sensu ..

Ja wiele razy się deklarowałam, że nie będę się prosić o komentarze, bo to nie miłe ani ładne, ale brak ich powoduję wielki strach, że coś zrobiłam źle, że zawaliłam. Ja rozumiem, że nie jestem idealną pisarką, a na innych blogach macie lepsze imaginy, ale ja tez jestem człowiekiem. Cóż.. Mam nadzieję, że chociaż przemyślicie sobie to. Życzę spokojnej i miłej majówki. Mimo wszystko kocham Was serdecznie i pozdrawiam :) 
_____________

ZAPRASZAM DO ODSZUKANIA MNIE POD TYM LINKIEM 

: https://twitter.com/DirtySoundPL LUB PO PROSTU NA PRYWATNYM FB: https://www.facebook.com/klaudia.mazur.7731 

Możecie mnie zapraszać do grona znajomych, będzie mi bardzo bardzo miło :) Napiszcie tylko w wiadomości, że jesteście czytelnikami "I AM DIRECTIONER" :) 

Chciałabym mieć z Wami dobry kontakt, porozmawiać czasami <3 Mam nadzieję, że chociaż jedna osoba się ze mną skontaktuję. Czeka na nią niespodzianka !! Pozdrawiam ciepło i do następnego ♥